Hippies in Pushkar

Hallo...

Hier dan waarschijnlijk mijn ena-laatste berichtje. Ik ben even een dagje rustig aan aan het doen vandaag, want voor het eerst voel ik me niet zo lekker...buikpijn, die toch net ff iets langer duurt dan normaal. Dus blijf maar een beetje in de buurt van mijn room, for emergencies :-S

Ben inmiddels in Pushkar, een soort hippie-town/pelgrimplaats. Heel veel toeristen, maar ook wel echt een plek om wat langer te blijven en tot rust te komen...maar goed aangezien ik donderdag natuurlijk al terug vlieg heb ik dat niet echt, dus dan proberen we kwalitatief tot rust te komen. Mijn reis hiernaar toe was vooral koud. De trein in Agra had 4 uur vertraging, en kwam uiteindelijk pas om 12 uur snachts in Ajmer aan. De laatste 4 uur heb ik zitten bibberen, want er zitten wel ramen in die trein, maar die sluiten niet echt ofzo...heel vervelend, vooral omdat ik erg moe was en slapen is een goede manier om de reis te verkorten.  Ook waren mijn gedachten meer bij mijn familie in Nederland, en de begrafenis van Oma, die afgelopen vrijdag was. Ik had al het gevoel toen ik wegging, dat ze er niet meer zou zijn, als ik terug kwam, maar had gehoopt dat ik erbij kon zijn.

Ik logeer hier in een home-away from home, bij een over-aardige Indische familie, die alles voor je willen regelen. (Hotel Natural Vieuw) Zeker een aanrader. De kamer is goed en schoon en de badkamer heeft eindelijk iets wat op een normale douche lijkt, met een boiler van maar liefst 25r ltr! Verder logeert er ook een aardig australisch stel die 4 maanden rondreizen en 2 Deense jongens, die de hele dag joints roken. Ben gisteren met de Denen wezen wandelen naar een tempel op de berg. Heerlijk om eindelijk eens lekker te wandelen. Natuurlijk waren we niet alleen en werden gevolgd door een stoet kinderen..."biscuit, biscuit, tomorrow? Your country..name..."  uitgesproken op de typische Indische manier...

Heb vervoglens ook erg leuke discussie gehad met de Denen, over wat zij nu van India vonden en de cultuur e.d. En s avonds ook nog weer met de Australiers. Ik krijg wel het idee dat ik de juiste houding heb om door dit land te reizen, tenminste als ik alle verhalen hoor, wat iedereen allemaal overkomt....maar het is niet leuk, om niet aan te kunnen kijken, te moeten negeren en met je hand mensen weg te wapperen. Ik zou wel het echte indische leven willen proeven, maar aan de andere kant is dit het ook wel denk ik. Als ik zie hoe zij met elkaar omgaan, op welke toon en met welke gebaren ze elkaar toespreken, ik denk dat je dat echt moet leren begrijpen, maar ondanks dat ik niet alles begrijp, heb ik toch het gevoel dat Indiers niet het meest aardige volk zijn. Wel binnen hun familie enzo en ook wel gastvrij, maar de verschillende kasten, bv een  werkende man snauwt de rickshaw driver echt af. Het gaat in elk geval in tegen de omgangsvormen zoals wij die kennen, en Nederlanders zijn al niet eens zo vriendelijk tegen elkaar. Ik heb ook een aantal Amerikaanse vrouwen ontmoet en zij vertelden echt dat ze zoveel problemen hadden gehad...want zij zijn zo gewend om vriendelijk te doen tegen iedereen...je weet wel..keep smiling. En dan dat je nergens met rust gelaten wordt...nergens kan je even rustig gaan zitten, zonder een praatje...maar dat praatje is altijd hetzelfde...your name, your country, your job... (ik ben maar gewoon architect hier, want landschapsarchitect...tja...al jeukt mijn creatieve geest hier om wat order and balance in de municipal gardens te brengen...) Dus ondanks alle inspiratie, is het ook een vermoeinde ervaring. Al heb ik ook wel het gevoel dat ik dit  nog maanden kan volhouden, zolang ik maar kan blijven reizen. Echt hoogtepunten of een visie heb ik nog niet...heb nog wel wat te digesten als ik thuis kom. Maar positief is dat iedereen zegt...dat als je in India kan reizen, dat je de andere landen zeker aan kan...dus dat schept perspectief voor toekomstige reizen! Want het travellersblood zit wel in me...

Verder ben ik verbaasd over wat ik allemaal heb losgelaten deze reis. Normaal gesproken wil ik overal zekerheid en duidelijkheid over, maar in India kan dat gewoon niet, en gek genoeg heb ik me daar sinds DJ weg is ook niet meer vervelend over gevoeld, maar heb ik steeds gewoon op mezelf vertrouwd en dat dat gewoon goed is; dat het niet zoveel uitmaakt wat ik doe of wat ik kies, als het maar iets is dat ik zelf wil. Nog geen moment heb ik me eenzaam gevoeld, of bang, bedreigd ofzo. Bij alles vertrouw ik op mijn gevoel en dat lijkt zo makkelijk te gaan hier, ik hoop dat ik dat kan vasthouden als ik weer in Nederland ben. De gedachten over mijn twijfels en plannen zijn ook wel lekker losgelaten en dat voelt wel heel goed eigenlijk. En ik begin zelfs weer zin te krijgen om naar huis te gaan, weer lekker aan het werk en naar mijn huisje in Deventer!